Lies slaakte een gilletje, terwijl Marnix half schreeuwend riep ‘’Wat doet hij nou?!’’. Ik keek op van mijn boek op de achterbank van de gehuurde Toyota Avanza, en zag nog net hoe de auto voor ons met 120 km/uur van de weg raakte. De bestuurder stuurde nog scherp naar rechts om zich te herstellen, maar zonder succes. Na een paar slingerende bewegingen raakte de auto geheel van de weg, reed vol de berm in om vervolgens tot stilstand te komen nadat het nog enkele keren over de kop was geslagen. Iedereen was dood stil.

Dit gebeurde de eerste week dat wij in Zuid-Afrika zaten.

Op vrijdag 10 februari vloog ik na een moeilijker afscheid dan normaal (moet nu verdomme een half jaar mijn vriendin gaan missen..!), samen met Marnix, Joey, Lies en Jaimi richting Johannesburg. Op naar een half jaar zon, zee, strand en stage in the Windy City, oftewel Port Elizabeth.
Na een tussenstop in Caïro, vervolgden we onze vliegreis richting Zuid-Afrika. Deze nachtelijke uren waren voor mij een heel stuk aangenamer, gezien de zitplek naast mij vrij was en ik dus héérlijk heb kunnen slapen door twee stoelen te gebruiken. Dit kon de rest helaas niet zeggen.

JOHANNESBURG

In Johannesburg hadden we de eerste overnachting van de trip! Curiouscity was een gezellig, sfeervol hostel, die door een pooltafel, bar, en gezellige hoekjes ideaal was om de reis mee te beginnen. De locatie zelf was ook nagenoeg perfect. Het deed me een beetje denken aan SoDoSoPa. Aangezien velen deze South Park referentie niet zullen kennen: Het hostel was gelegen in een oud gedeelte van de stad, die ze vervolgens helemaal hebben opgeknapt en nu vol staat met hippe eetgelegenheden en zaakjes. Hier hebben we dan ook de eerste twee dagen goed kunnen vertoeven.Alhoewel dat gedeelte van de stad er mooi uit zag, beveiligd en veilig was voor toeristen, betekende niet dat je verder dan alleen die wijk moest lopen. Wanneer je meer dan 500 meter liep, kwam je echt in de achterwijken terecht. En hier kan je beter niet ronddwalen, of het nu nacht of gewoon overdag is. De eerste dag bestond vooral uit veel kaarten, boekje lezen en muziek luisteren, het zogeheten ‘’acclimatiseren’’.

De dag erop werden er al wat actievere dingen ondernomen. De auto werd gehuurd, we hadden het meeste lekkere stuk vlees óóit op op een kleine voedselmarkt voor minder dan €3,-, de weg richting Port Elizabeth werd uitgestippeld en we pakten de Über richting het apartheids museum. Een echte ‘must’ als je in Johannesburg zit. Hierin werd het hele leven van Nelson Mandela tentoongesteld, met daarnaast alle informatie over wat de apartheid nu precies in hield in Zuid-Afrika en wie er een grote rol hebben gespeeld om dit te laten ‘’verdwijnen’’. Verdwijnen staat tussen aanhalingstekens, omdat het helaas nog steeds wel van invloed is en ook voor langere tijd zal blijven. Vooral de blanken bezitten het groot geld, en heb tot op heden nog nauwelijks gezien dat er een blank persoon voor een donker gekleurd persoon werkt.

CLARENS

De derde dag vertrokken we met onze net gehuurde Toyota Avanza richting Clarens. Een drie uur durende rit, waarin ik mijn Nederlandse rijkunsten nu op de linkerbaan mocht gaan vertonen. Na enkele keren de auto af te laten slaan, door niet meer gewend te zijn in een schakel auto te rijden, mis te grijpen omdat de schakelbak nu aan de andere kant zat en minstens 5x mijn ruitenwissers aangezet te hebben omdat de richtingaanwijzer natuurlijk óók aan de andere kant zat, kon de reis beginnen. Deze verliep soepel zonder al te veel problemen.
Toen we in Clarens aan kwamen verwierpen we het originele plan om diezelfde dag nog naar het National Park te gaan, en bleven in het aller- aller- aller- állermooiste/kitscherigste huisje ooit. Hierin kon je oprecht je huwelijksnacht wel verblijven. Vandaar dat Marnix en ik ook samen sliepen in het grote tweepersoonsbed, waarbij we in de ochtend vanaf ons bed de zonsopgang konden zien door de open deuren. Het is overigens wel gebleven bij alleen slapen hoor beste dames en heren, voor u gedachtes gaat krijgen over wat er allemaal die avond was gebeurd.
De volgende dag gingen we naar het Golden Gate National Park, wat er ongeveer 20km vandaan gelegen lag. Een geweldig mooi natuurgebied! Naast de gazelles, buffels, zebra’s, gieren en apen, kon je hier ook mooie wandeltochten maken. We begonnen bij een kleine waterval met meertje, waar we ons het eerste uur hebben vermaakt door er in rond te zwemmen. Onze wandeltocht nam ons vervolgens mee langs grote rotswanden waar op de top ervan water stroomt. Door de paddenstoelenvorm die deze rotswanden hebben, sijpelde het water niet langs de rotswanden naar beneden maar druppelden in plaats daarvan door de lucht naar beneden. Neem deze natuurbeschouwing waar met wat wind en en zon, en je krijgt de meest mooie effecten, waarbij elke druppel water door de wind uiteenspatte en door de zon werd opgelicht.

CRADOCK

Onze reis vervolgde zich vervolgens richting het zuiden, naar het stadje Cradock wat nog ongeveer 3 uur voor onze eindbestemming Port Elizabeth lag. Tijdens deze rit kwam het horror verhaal voor wat u in het begin heeft gelezen..
Toen Marnix de auto aan de kant van de weg had geparkeerd, was er op ons vijven na nog niemand op de weg te vinden. De omgeslagen auto was vol door een hek gereden, waar wij vervolgens met onze slippers doorheen moesten om bij de inzittende te komen. Deze persoon was hard aan het schreeuwen en kermen terwijl wij ons een weg baanden naar hem toe.
Ons eerste instinct toen we de auto van de weg zagen was om hem te helpen, maar toen terwijl ik naar de auto toe liep kon ik alleen maar denken, ‘oh shit..wees alsjeblieft niet zwaargewond, alsje- alsjeblieeeft niet..’, en zag vervolgens de beelden al voor me. Wonder boven wonder klom de man zelf al uit de auto, en had hij geen zware zichtbare verwondingen. Hij was goed aanspreekbaar, maar bleef wel schreeuwen en hard en snel ademen. Zijn pijn bevond zijn vooral in de onderrug, maar kon gelukkig wel zijn benen bewegen. We verzochten hem te blijven liggen, terwijl Marnix een handdoek pakte om onder het hoofd van de gewonde te leggen, en Jaimi tevergeefs een ambulance probeerde te bellen.
Gelukkig waren er op dit moment al twee andere auto’s gearriveerd. Een van hen kon de ambulance bellen een ander was nu het verkeer op de weg aan het regelen, en een derde was eerst even tegen een boom aan het plassen voordat hij op zijn dooie gemak onze kant op kwam wandelen. Blijkbaar was het voor hen allen niet het eerste ongeluk wat ze hier hadden meegemaakt.
Na enkele minuten waren er al een stuk of vijf auto’s gestopt, en tien minuten later kwam ook de ambulance. Twee minuten later kwam er nog een ambulance, en toen nog een, en toen nog een, en toen nog een. En toen nóg een! Geen idee waar zij allemaal nog vandaan kwamen, maar wij konden gelukkig onze weg gaan vervolgen. Het was ook niet nodig om een verklaring of iets af te leggen. Het resterende half uur rijden deden we in stilte, ieder in zijn of haar eigen gedachten verzonken. Marnix reed wat langzamer en voorzichtiger dan voor het zien van het ongeluk en toen ik de volgende dag zou gaan rijden, deed ik hetzelfde.
Eenmaal aangekomen op de plek van verblijven, Denmark Farm Stay, was ons humeur snel weer omgeslagen, want daar op het veld..zagen we ons eerste stokstaartje! En die sloop vervolgens door een openstaand raam naar binnen toe?! Enkele seconden later werden we begroet door de eigenaar die het stokstaartje gewoonweg oppakte. Blijkbaar was het hun huisdier. Hoe gaaf! Dit grappige dier was erg aanhankelijk, en vond het leuk om geaaid te worden.

PORT ELIZABETH

De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Port Elizabeth, waar we om 12 uur werden opgewacht door mensen van United Through Sports die ons naar de accommodatie zouden brengen waar we de komende maanden zouden gaan besteden!

En zo eindigde de eerste week vakantie voor ons. Hoe de eerste stageweek en introductie was, zal in mijn volgende blog beschreven worden. Foto’s zal ik uploaden op Facebook indien de verrekt slechte Wi-Fi dit toe laat..