De (zéér verlate) eerste stagedagen

Stel je voor, je bent in een vreemd en onbekend land, waar de normen en waarden erg verschillen van hetgeen wat voor jouw oud en vertrouwd is. Ondanks dat je met 20 andere vrijwilligers in een bus zit naar de school toe, voelt die eerste sessie toch nog spannend, nieuw, en heb je echt géén idee wat je te wachten staat.

Maar wanneer de bus dan vervolgens tot stilstand komt op het midden van het schoolplein, waar er opeens tientallen kleine koters naar de bus komen rennen, de een nog harder schreeuwend dan de ander, allemaal lachend, is die eerste spanning meteen weg. Wat gaaf om zo ontvangen te mogen worden! Je stapt vervolgens de bus uit, en voor je het weet hangen er twee aan je benen, trekt er een aan je broekspijp om je aandacht te krijgen, en vragen er drie kinderen of ze je aan je haar mogen zitten. Wanneer je vervolgens bukt om ze je haar te laten voelen, is het gedaan. Kinderen stormen op je af om ook even te voelen hoe anders dat haar is dan hun eigen, kort gekrulde kroeshaar.
De kinderen die nu naar de bussen liepen waren allemaal nog tussen de 4 en 6 jaar oud. Te jong voor het programma van United Through Sports. Enkele minuten later klonk de bel, waarna ze vervolgens stoeiend, rennend, en lachend weer in hun klaslokalen verdwenen.

Om dit verhaal over mijn stage te kunnen volgen, is het allereerst het belangrijk om te weten wat United Through Sports nu eigenlijk precies doet. UTS is een uit origine Engels bedrijf, maar waar het hoofdkantoor nu gevestigd is in Port Elizabeth. Het is een non-profit organisatie die zich inzet om kinderen in de kansarme wijken van Port Elizabeth (zogeheten townships) gratis sportbegeleiding en voorlichtingen aan te bieden. Bij deze voorlichtingen komen ook belangrijke kwesties aan bod, zoals HIV en AIDS, waar een hoog percentage van de Zuid Afrikaanse bevolking mee te maken heeft. Ik zelf zal hier minder te maken mee hebben, en me vooral richten op het sportbegeleidings gedeelte. Wanneer een van de kinderen tijdens de coachingsessies uitblinkt in het werken in teamverband, leiderschap, probleemoplossend vermogen, zelfrespect, besluitvorming of zelfreflectie kan hij/zij worden opgegeven voor de Junior School of Excellence. Wanneer er wordt besloten om deze leerling daadwerkelijk door te sturen, krijgen ze extra sport- en vaklessen, extra huiswerk, etc. Ze hebben hiermee op latere leeftijd een grotere kans om aangenomen te worden op een universiteit in Zuid-Afrika.

Het sportschema stond inmiddels weergegeven op het grote witte bord, de mooie blauwe UTS-shirts waren aangetrokken, de veters gestrikt, de lunch in de lunchboxjes en de nieuwe coaches zijn er klaar voor! Gewapend met onze petten, zonnebrillen, flessen water en factor 50 zonnebrand zijn wij klaar om onze stagedag weer te gaan beginnen.

Per dag ga je langs drie verschillende scholen, waar je de kinderen van grade 5/6 (+/- 11 jaar oud) gaat coachen in verschillende sporten. De sessies duren meestal een, tot anderhalf uur, verschillend per school, waarbij alle scholen gelegen liggen in de kansarme wijken van de stad.
Vandaag stond er voor mij en voor Jaimi rugby op het programma. Nog nooit rugby gecoached, geen idee wat we moesten doen, maar dit varkentje gingen we wel eventjes wassen! Dat zelfvertrouwen hadden we alleen maar omdat AK [ee-kee], een Indiase, grofgebekte jongen uit Engeland, ons hierbij hielp. Hij was er al 4 weken en wist hoe de groepen waren en welke activiteiten je allemaal met ze kon doen. En wat waren die eerste sessies gaaf! Deze kinderen waren net als hun jongere leeftijdsgenootjes super enthousiast om ons te zien.

Na de eerste kennismaking, die natuurlijk erg uitliep, begonnen we met de Life-Skill van deze week.
De Life-skills zijn speciaal ontworpen om kinderen iets te leren door middel van sport en spel en veranderen wekelijks. Mogelijke onderwerpen hier van zijn leiderschap, samenwerking, feedback ontvangen, maar kunnen ook als doel hebben om de effecten van alcohol en drugs, seks, HIV/AIDS bespreekbaar te maken en informatie erover te verschaffen.
Om het een beetje duidelijker te maken hoe zoiets dan precies in elkaar zit, werk ik kort een van deze Life Skills uit:

De activiteit die ze nu spelen heet ‘Drunk’, oftwel ‘dronken’.
De kinderen gaan allemaal in één rechte lijn naast elkaar staan, en moeten vervolgens in een rechte lijn naar mij toe lopen. Zo gezegd, zo gedaan.
Ze gaan vervolgens weer op de lijn staan, waarna de volgende opdracht is dat ze zo snel mogelijk rondjes moeten draaien voor 30 seconden lang. Na die 30 seconden moeten ze weer proberen om in een rechte lijn naar mij toe te lopen. Dit blijkt dat vervolgens toch erg lastig te zijn.

Na deze activiteit vormen we een kleine cirkel waarin we eerst aan hen vragen,wat zij nu denken dat de les was wat hiervan geleerd kon worden. Wanneer ze het niet weten, of ze het nog niet helemaal goed hebben, vullen wij als lesgevers de rest aan. Hierin was het effect wat alcohol of drugs heeft erg duidelijk. Je wilt iets, maar je lichaam werkt zelf niet meer mee. Daarnaast wordt je er misselijk van en kan je er ziek van worden. Na dit uitgebreid verteld te hebben, maken we met de kinderen de afspraak om geen alcohol of drugs te doen.

Naast de verschillende coachingsessies die we dagelijks geven, hebben we vanuit de organisatie extra opdrachten gekregen als stagiaire zijnde. Die zijn hieronder kort weergegeven:

1. Introduction manual
Ik ga samen met Joey en Lies een handboek maken met als doel om de kwaliteit van de coaches (vrijwilligers) met betrekking tot het lesgeven te verbeteren.

2. Research HIV-AIDS knowledge
Vanuit de organisatie worden er wekelijks Life Skills lessen aan de kinderen gegeven. In dit uur komen verschillende onderwerpen aan bod zoals kindermisbruik, HIV-AIDS, en apartheid. De organisatie wilt graag weten of de kinderen die enkele jaren geleden deze Life Skills lessen hebben gevolgd, over meer informatie beschikking mbt HIV-AIDS dan jongeren die deze lessen niet hebben gevolgd. Hier ga ik me ook samen met Joey en Lies mee bezig houden.

3. Rise Up!
Tijdens het gesprek met de organisator en coördinatoren had ik aangekaard dat het me erg interessant leek om een handleiding te schrijven voor kinderen die op motorisch gebied moeilijk mee komen met hun leeftijdsgenootjes. Daarbij geven Lies en ik deze kinderen persoonlijke begeleiding waarschijnlijk vooral coördinatie, en motorische bewegingen ten grondslag liggen. Vervolgens wordt er onderzoek gedaan naar of onze persoonlijke begeleiding nut heeft gehad en waar men op moet letten willen ze hier in de toekomst verder mee gaan.

4. Involvement volunteers
Hoe zorgen we ervoor dat de vrijwilligers die bij United Through Sports vrijwilligerswerk hebben gedaan, na die periode nog steeds betrokken blijven bij de organisatie? Dit is een ''side-task'' en zal minder werk in worden gestoken dan de bovenstaande opdrachten. Deze opdracht ga ik samen met Marnix doen.

En zo kwam er een einde aan de eerste paar weken van onze stageperiode hier in Port Elizabeth. Terwijl ik deze blog upload zitten we alweer over de helft van deze tijd, met nog maar 9 weken te gaan. Een geweldig mooie/leuke periode, met nog een mooie tijd in het verschiet!

De volgende blog zal waarschijnlijk weer een paar weken/maanden op zich wachten. Alvast excuses hiervoor!

Vacation first, internship second.

Lies slaakte een gilletje, terwijl Marnix half schreeuwend riep ‘’Wat doet hij nou?!’’. Ik keek op van mijn boek op de achterbank van de gehuurde Toyota Avanza, en zag nog net hoe de auto voor ons met 120 km/uur van de weg raakte. De bestuurder stuurde nog scherp naar rechts om zich te herstellen, maar zonder succes. Na een paar slingerende bewegingen raakte de auto geheel van de weg, reed vol de berm in om vervolgens tot stilstand te komen nadat het nog enkele keren over de kop was geslagen. Iedereen was dood stil.

Dit gebeurde de eerste week dat wij in Zuid-Afrika zaten.

Op vrijdag 10 februari vloog ik na een moeilijker afscheid dan normaal (moet nu verdomme een half jaar mijn vriendin gaan missen..!), samen met Marnix, Joey, Lies en Jaimi richting Johannesburg. Op naar een half jaar zon, zee, strand en stage in the Windy City, oftewel Port Elizabeth.
Na een tussenstop in Caïro, vervolgden we onze vliegreis richting Zuid-Afrika. Deze nachtelijke uren waren voor mij een heel stuk aangenamer, gezien de zitplek naast mij vrij was en ik dus héérlijk heb kunnen slapen door twee stoelen te gebruiken. Dit kon de rest helaas niet zeggen.

JOHANNESBURG

In Johannesburg hadden we de eerste overnachting van de trip! Curiouscity was een gezellig, sfeervol hostel, die door een pooltafel, bar, en gezellige hoekjes ideaal was om de reis mee te beginnen. De locatie zelf was ook nagenoeg perfect. Het deed me een beetje denken aan SoDoSoPa. Aangezien velen deze South Park referentie niet zullen kennen: Het hostel was gelegen in een oud gedeelte van de stad, die ze vervolgens helemaal hebben opgeknapt en nu vol staat met hippe eetgelegenheden en zaakjes. Hier hebben we dan ook de eerste twee dagen goed kunnen vertoeven.Alhoewel dat gedeelte van de stad er mooi uit zag, beveiligd en veilig was voor toeristen, betekende niet dat je verder dan alleen die wijk moest lopen. Wanneer je meer dan 500 meter liep, kwam je echt in de achterwijken terecht. En hier kan je beter niet ronddwalen, of het nu nacht of gewoon overdag is. De eerste dag bestond vooral uit veel kaarten, boekje lezen en muziek luisteren, het zogeheten ‘’acclimatiseren’’.

De dag erop werden er al wat actievere dingen ondernomen. De auto werd gehuurd, we hadden het meeste lekkere stuk vlees óóit op op een kleine voedselmarkt voor minder dan €3,-, de weg richting Port Elizabeth werd uitgestippeld en we pakten de Über richting het apartheids museum. Een echte ‘must’ als je in Johannesburg zit. Hierin werd het hele leven van Nelson Mandela tentoongesteld, met daarnaast alle informatie over wat de apartheid nu precies in hield in Zuid-Afrika en wie er een grote rol hebben gespeeld om dit te laten ‘’verdwijnen’’. Verdwijnen staat tussen aanhalingstekens, omdat het helaas nog steeds wel van invloed is en ook voor langere tijd zal blijven. Vooral de blanken bezitten het groot geld, en heb tot op heden nog nauwelijks gezien dat er een blank persoon voor een donker gekleurd persoon werkt.

CLARENS

De derde dag vertrokken we met onze net gehuurde Toyota Avanza richting Clarens. Een drie uur durende rit, waarin ik mijn Nederlandse rijkunsten nu op de linkerbaan mocht gaan vertonen. Na enkele keren de auto af te laten slaan, door niet meer gewend te zijn in een schakel auto te rijden, mis te grijpen omdat de schakelbak nu aan de andere kant zat en minstens 5x mijn ruitenwissers aangezet te hebben omdat de richtingaanwijzer natuurlijk óók aan de andere kant zat, kon de reis beginnen. Deze verliep soepel zonder al te veel problemen.
Toen we in Clarens aan kwamen verwierpen we het originele plan om diezelfde dag nog naar het National Park te gaan, en bleven in het aller- aller- aller- állermooiste/kitscherigste huisje ooit. Hierin kon je oprecht je huwelijksnacht wel verblijven. Vandaar dat Marnix en ik ook samen sliepen in het grote tweepersoonsbed, waarbij we in de ochtend vanaf ons bed de zonsopgang konden zien door de open deuren. Het is overigens wel gebleven bij alleen slapen hoor beste dames en heren, voor u gedachtes gaat krijgen over wat er allemaal die avond was gebeurd.
De volgende dag gingen we naar het Golden Gate National Park, wat er ongeveer 20km vandaan gelegen lag. Een geweldig mooi natuurgebied! Naast de gazelles, buffels, zebra’s, gieren en apen, kon je hier ook mooie wandeltochten maken. We begonnen bij een kleine waterval met meertje, waar we ons het eerste uur hebben vermaakt door er in rond te zwemmen. Onze wandeltocht nam ons vervolgens mee langs grote rotswanden waar op de top ervan water stroomt. Door de paddenstoelenvorm die deze rotswanden hebben, sijpelde het water niet langs de rotswanden naar beneden maar druppelden in plaats daarvan door de lucht naar beneden. Neem deze natuurbeschouwing waar met wat wind en en zon, en je krijgt de meest mooie effecten, waarbij elke druppel water door de wind uiteenspatte en door de zon werd opgelicht.

CRADOCK

Onze reis vervolgde zich vervolgens richting het zuiden, naar het stadje Cradock wat nog ongeveer 3 uur voor onze eindbestemming Port Elizabeth lag. Tijdens deze rit kwam het horror verhaal voor wat u in het begin heeft gelezen..
Toen Marnix de auto aan de kant van de weg had geparkeerd, was er op ons vijven na nog niemand op de weg te vinden. De omgeslagen auto was vol door een hek gereden, waar wij vervolgens met onze slippers doorheen moesten om bij de inzittende te komen. Deze persoon was hard aan het schreeuwen en kermen terwijl wij ons een weg baanden naar hem toe.
Ons eerste instinct toen we de auto van de weg zagen was om hem te helpen, maar toen terwijl ik naar de auto toe liep kon ik alleen maar denken, ‘oh shit..wees alsjeblieft niet zwaargewond, alsje- alsjeblieeeft niet..’, en zag vervolgens de beelden al voor me. Wonder boven wonder klom de man zelf al uit de auto, en had hij geen zware zichtbare verwondingen. Hij was goed aanspreekbaar, maar bleef wel schreeuwen en hard en snel ademen. Zijn pijn bevond zijn vooral in de onderrug, maar kon gelukkig wel zijn benen bewegen. We verzochten hem te blijven liggen, terwijl Marnix een handdoek pakte om onder het hoofd van de gewonde te leggen, en Jaimi tevergeefs een ambulance probeerde te bellen.
Gelukkig waren er op dit moment al twee andere auto’s gearriveerd. Een van hen kon de ambulance bellen een ander was nu het verkeer op de weg aan het regelen, en een derde was eerst even tegen een boom aan het plassen voordat hij op zijn dooie gemak onze kant op kwam wandelen. Blijkbaar was het voor hen allen niet het eerste ongeluk wat ze hier hadden meegemaakt.
Na enkele minuten waren er al een stuk of vijf auto’s gestopt, en tien minuten later kwam ook de ambulance. Twee minuten later kwam er nog een ambulance, en toen nog een, en toen nog een, en toen nog een. En toen nóg een! Geen idee waar zij allemaal nog vandaan kwamen, maar wij konden gelukkig onze weg gaan vervolgen. Het was ook niet nodig om een verklaring of iets af te leggen. Het resterende half uur rijden deden we in stilte, ieder in zijn of haar eigen gedachten verzonken. Marnix reed wat langzamer en voorzichtiger dan voor het zien van het ongeluk en toen ik de volgende dag zou gaan rijden, deed ik hetzelfde.
Eenmaal aangekomen op de plek van verblijven, Denmark Farm Stay, was ons humeur snel weer omgeslagen, want daar op het veld..zagen we ons eerste stokstaartje! En die sloop vervolgens door een openstaand raam naar binnen toe?! Enkele seconden later werden we begroet door de eigenaar die het stokstaartje gewoonweg oppakte. Blijkbaar was het hun huisdier. Hoe gaaf! Dit grappige dier was erg aanhankelijk, en vond het leuk om geaaid te worden.

PORT ELIZABETH

De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Port Elizabeth, waar we om 12 uur werden opgewacht door mensen van United Through Sports die ons naar de accommodatie zouden brengen waar we de komende maanden zouden gaan besteden!

En zo eindigde de eerste week vakantie voor ons. Hoe de eerste stageweek en introductie was, zal in mijn volgende blog beschreven worden. Foto’s zal ik uploaden op Facebook indien de verrekt slechte Wi-Fi dit toe laat..